همانطور که در زندگینامه دانشمند بزرگ و فیزیک دان معروف آلمانی آلبرت انیشتن که از مشهورترین شخصیتهای تاریخ بشری در قرن بیستم است و صاحب انبوهی از مقالات علمی، معادله جرم و انرژی، نظریه نسبیت و جایزه نوبل می باشد می بینیم در حالیکه او در دوران تحصیل نه تنها درس خوان نبود بلکه دانش آموز ضعیفی شناخته می شد. انیشتن سالها بعد زمانیکه مشهورترین شخصیت علمی بود از مدرسه اینگونه گفت: روند آموزش در مورد او درست نبوده، اینکه چرا باید همه دانش آموزان انبوهی از حفظیات را یاد بگیرند که در آینده فایده ای برای آنها ندارد و چرا نظام آموزشی نگاه یکسانی به همه دانش آموزان دارد؟!!

تعریف انیشتن از موفقیت متفاوت بود. فرآیند تدریس که مشق شب و آمادگی برای امتحان از اصول آن است نمی تواند تفاوت های فردی دانش آموزان را درک کند. شاید این مسیر برای بخشی از افراد مفید باشد اما تکلیف افرادی که متفاوت هستند چه می شود؟!!

ارزیابی موسسات آموزشی بر اساس اهمیت دادن به زبان وعلوم تجربی و ریاضی، ارزشیابی شده که شاید در نگاه اول مفید باشد اما در نهایت این نوع ارزیابی ها باعث ناامیدی هستند زیرا این دسته رتبه بندی ها به قیمت نادیده گرفتن تفاوت های فردی افراد است. مشکلات متعدد آموزشی باعث شد از چند دهه قبل ایده هایی برای بهبود اوضاع مطرح شود. در ابتدا راه حل مدارس خصوصی پیشنهاد خوبی به نظر می رسید اما کمی بعد همه چیز تغییر کرد و اولین انتقاد به این مدارس بر هم زدن برابری آموزشی بود که به مرور باعث شد ثروتمندان حساب شان را از مردم معمولی جدا کنند و از امکانات بهتر و آموزش با کیفیت تری برخوردار شوند.